می دانید ما کی اشتباه کردیم آقای شیرازی؟- ماندانا صادقی

ماندانا صادقی-آنچه که دربخش اول گفتم دقیقاً وبه معنای تمام کلمه"تمام ماجرا نیست".چراکه اگر تمام ماجرابود ،طی این چندروز این همه تلفن وپیام و واسطه اززمین وزمان نمی باریدتابگویند:"این شکایت ۵سال پیش است".بزرگواری ازمن می خواهد به جای شهردارآبادان ،روی دستگاه قضایی ذره بین بیندازم که چرابعداز حضورنماینده‌ی حقوقی شهرداری این پرونده رانبسته است.عجبا!واقعا عجبا!به فرض اینکه احضاریه‌ی فعلی مربوط به شکایت ۵سال پیش آقای محمودرضاشیرازی باشد،یک قراءت ازاین پرونده می تواندحول این محورباشدکه دایره‌ی حقوقی شهرداری به عنوان مجموعه ای باسابقه آنقدردرگیرروزمره گی یاحاشیه شده است (حساب پرسنل خدوم ومتعهدشهرداری دربخش های مختلف منجمله حقوقی جدا است)که باتصوراینکه حضوردردادگاه به منزله‌ی پایان ماجرااست دیگرپیگیرپرونده نبوده است وچون مراحل اداری آن کامل انجام نشده است دستگاه قضا مجبور به جریان انداختن دوباره‌ی پرونده شده است.همین موضوع نشان می دهدکه ساختارنهادهای دولتی درآبادان برخلاف ادعاهای مدیران مسول،چه فاصله زیادی بااستانداردهادارند.ودرتضییع حقوق شهروندان تاچه پایه اهمال کاری می کنند.قراءت دیگری که ازاین پرونده میشودداشت(بافرض اینکه احضاریه جدید متعلق به پرونده۵سال پیش است)آیامن به عنوان متهم نبایدبپرسم چنانچه مجموعه‌ی شهرداری آبادان وظایف خودرادررابطه باپرونده تمام وکمال انجام داده است دلیل به جریان افتادن دوباره‌ی این پرونده چیست؟ماوقتی فراموش کارشدیم که اجازه دادیم خانم نرگس طایی بارای برخی اززندانیان وتطمیع خانواده هاشان به اولین شورای شهر راه پیداکند یایک لیست سه نفره باتوزیع برنج وروغن برروی صندلی های شورای شهردوم بنشیند.

اگر فرض را براین بگیرم که این اخطاریه،چون متعلق به ۵سال پیش است وامروزآقای محمودرضاشیرازی ازسرآبادان دوستی آمده که درگرمای ۵۰درجه به آبادانی ها خدمت کند،وامروزش با۵سال پیشش تفاوت های ماهوی داردیعنی گذشته ‌ی ریخت وپاش های ایشان درشهرداری آبادان(آن هم ۵سال پیش)رافراموش کرده ام.

اساساًبرای من فرقی نمی کند که کسی یاکسانی بخواهندبگویندشهردارآبادان شکایتش رافراموش کرده یامی خواهدببخشد!اگرایشان فراموش کرده اند،من فراموش نکرده ام .چراکه اگر۵ سال پیش رافراموش کنم یعنی فراموش کرده ام که وقتی ایشان ازآبادان رفت همه‌ی مسولین ازبدهی هایی که روی دست شهرداری گذاشته بودحرف زدند.اگرفراموش کنم یعنی علت به تعویق افتادن حقوق وبیمه‌ی زامل آذربایجانی رافراموش کرده ام که تن به آتش داد.

به عنوان زنی که دوسال بعدازپایان جنگ به شهرم برگشتم، سینه ام مالامال ازدردهای آبادان است.که یکدم فراموشم نمی شوند.من اجازه نمی دهم که آبادان فراموشخانه‌ی‌وثیقه های چهارمیلیاردی وفرهنگسراهای تعطیل وپله برقی های خاموشِ  پل هوایی های آبادان بشود!اگرآقای شهردارمی خواهدفراموش کندکه چطورفلکه‌ی کفیشه را بی دلیل ازبیخ وبن درآوردمن نه فراموش می کنم واین یک فقره رااصلا نمی بخشم.چون درآبادان ماچیزی برای بخشش باقی نمانده است.